Het moment dat de sprookjesstenen me gaan verlaten, komt al wat dichterbij. Reden genoeg om ze nog even op de foto te zetten. Wat heb ik veel van deze stenen en van deze opdracht geleerd. Het aangaan van een uitdaging, ervaren dat ik het “gewoon” kan en evengoed mezelf ook de rust en ruimte gunnen om het goed te doen.
Wonderlijk is ook om te voelen hoe er met het afronden van de setjes weer ruimte ontstaat voor andere stenen. Gisteravond en vanmorgen heb ik kunnen werken, terwijl de kinderen aan het spelen waren en zo hebben een roodborstje en een roodkapje zich laten vangen en een glimlach op mijn gezicht getoverd. Zij blijven bij me tot ik een set van tien krachtstenen compleet heb. Dan gaan ze op reis naar Horst om via daar hun weg de wereld in te vinden.
Handbeschilderd vanuit het hart
