Bijna durfde ik de tuin niet meer in. Wat een chaos, wat een wildernis. Er is weinig over van de plannen die ik begin van de lente maakte: een overzichtelijk kruidentuintje, een veldje aardbeien, een bloementuintje en wat groenten. De border netjes geschoffeld en hier en daar wat wilde bloemen ertussen.
En natuurlijk zag ik mezelf iedere dag even in de tuin aan het werk. Genietend van de natuur en van het werk dat ik verzette.
Nee, de werkelijkheid is heel anders. Ik kom weinig in de tuin, behalve voor de kinderen. In de border staat het gras meer dan kniehoog, het bloementuintje is meer dor en onkruid dan mooi. De moestuin is een onbegaanbare wildernis van wildgroei. Volgens mij groeit er welgeteld één pompoen en verder vind je er vooral woekerende kruiden en rabarber. In het tuintje bij de vijver zijn de brandnetels inmiddels groter dan de kinderen. Iedere dag kijk ik er mismoedig naar en denk ik: “die moet ik er zo even uithalen.” De brandnetels, niet de kinderen.
Vanmorgen liep ik dan toch even de tuin in. Plannen makend om alles om te spitten en opnieuw in te delen. En wat zag ik: lavendel, juffertje-in-het-groen, goudsbloemen, frambozen-in-wording, vlinderstruiken in bloei, zonnebloemen, cosmea, dropplanten, anemonen en heel, heel veel bijen.
Ja, het grootste deel is chaos. Maar in die chaos bevinden zich pareltjes. Mogelijkheden.
Bloemen om te drogen, zaadjes om te oogsten, brandnetels om thee van te maken…
Ik neem me zeker voor om het “beter” te doen. De kruiden in een kruidenvak, de aardbeien stekken en herplanten, het kweekkasje een plekje geven, een bloemenweide met meer bloemen dan onkruid. Tegelijkertijd geniet ik van wat er nu al is. Zo ontzettend veel moois waar ik zoveel mee kan. In de tuin, in het gezin, overal.
